امشب شب ششم است برای شهیدان این روز صلوات بفرستید.
((صلی الله علی الباکین علی الحسین))
السلام علی الحسین
و علی بن الحسین
وعلی اولاد الحسین
و علی اصاب الحسین
شب اول محرم شب شهادت حضرت مسلم(ع)
برای اینکه هر سال محرم با شکوه تر از پارسال برگزار شود یک صلوات بفرستید و آن را در نظرات بنویسید.
عید قربان بر تمامی شیعیان جهان مبارک باد.
((فی امان الله))
امشب شب زیارتی حضرت ابا عبدالله حسین .
دست ادب به سینه بذار و به اربابت سلام بده.
برای سلامتی و ظهور ابا صالح المهدی(عج) دعا کنید.
لطفا به وبلاگ و سایت هیات ما سربزنید.
وبلاگ:www.beyraq.persianblog.com
سایت:www.hoyriye.ir
عید قربان بر تمامی مسلمین جهان به خصوص بر تمام شیعیان مبارک باد.
شهادت جانسوز امام محمد باقر بر تمامی عاشقان آن حضرت تسلیت باد
1) إذا تقارب الزّمان أنقى الموت خیار أمّتی کما ینتقی أحدکم خیار الرّطب من الطّبق.
وقتى آخر زمان فرا رسد مرگ نیکان امت مرا گلچین مى کند چنان که شما خرماهاى خوب را از طبق انتخاب مىکنید.
2) إنّ بین یدی السّاعة کذّابین فاحذروهم.
پیش از رستاخیز دروغگویان پدیدار میشوند از آنها حذر کنید.
3) بادروا بالأعمال ستّا: إمارة السّفهاء و کثرة الشّرط و بیع الحکم و استخفافا بالدّم و قطیعة الرّحم و نشاء یتّخذون القرآن مزامیر یقدّمون أحدهم لیغنّیهم و إن کان أقلّهم فقها. …
فرصت را براى اعمال نیک پیش از آنکه شش چیز رخ دهد غنیمت شمارید، فرماندارى سفیهان و کثرت شرط در کار معامله و فروش منصبها و کوچک شمردن خونریزى و بریدن با خویشاوندان و تازه رسیدگانى که قرآن را بآواز خوانند و یکى را بامامت وادارند که براى آنها تغنى کند اگر چه دانش او کمتر باشد.
4) ستکون فتن یصبح الرّجل فیها مؤمنا و یمسی کافرا إلّا من أحیاه اللَّه بالعلم.
فتنهها خواهد بود که در اثناى آن مرد بصبح مؤمن باشد و بشب کافر شود مگر آنکه خدایش به علم زنده دارد.
5) سیأتی على النّاس زمان یخیّر فیه الرّجل بین العجز و الفجور، فمن أدرک ذلک الزّمان فلیختر العجز على الفجور.
روزگارى بمردم رخ نماید که مرد میان بیعرضگى و نادرستى مخیر شود هر که در آن روزگار باشد باید بیعرضگى را بر نادرستى ترجیح دهد.
6) سیشدّد هذا الدّین برجال لیس لهم عند اللَّه خلاق سیکون فی آخر الزّمان خسف و قذف و مسخ إذا ظهرت المغازف و القینات و استحلّت الخمر.
این دین بمردانى که پیش خدا بهرهاى ندارند نیرو خواهد گرفت در آخر زمان خسف و قذف و مسخى خواهد بود، هنگامى که که رامشگران و آرایشگران پدید شوند و شراب حلال بشمار آید.
7) سیأتی على أمّتی زمان یکثر فیه الفقراء و یقلّ الفقهاء و یقبض العلم و یکثر الهرج ثمّ یأتی من بعد ذلک زمان یقرأ القرآن رجال من أمّتی لا یجاوز تراقیهم ثمّ یأتی من بعد ذلک زمان یجادل المشرک باللَّه المؤمن فی مثل ما یقول.
بر امت من زمانى بیاید که فقیران فراوان شوند و فقیهان کم شوند و علم بر گرفته شود و آشوب فزونى گیرد آنگاه از پس آن زمانى بیاید که مردانى از امت من قرآن خوانند که از گلویشان بالاتر نرود آنگاه از پس آن زمانى بیاید که مشرک بخدا با مؤمن مجادله کند و سخنانى نظیر او گوید.
8) غشیتکم سکرتان: سکرة حبّ العیش و حبّ الجهل فعند ذلک لا تأمرون بالمعروف و لا تنهون عن المنکر
دو مستى شما را خواهد گرفت مستى عیشدوستى و علاقه بنادانى در آن هنگام امر بمعروف و نهى از منکر نکنند.
9) لو تعلمون ما أعلم لبکیتم کثیرا و لضحکتم قلیلا:
یظهر النّفاق و ترتفع الأمانة و تقبض الرّحمة و یتّهم الأمین و یؤتمن غیر الأمین یحیط بکم الفتن کأمثال اللّیل المظلم
اگر آنچه من مىدانستم به دانستید بسیار مىگریستید و کمتر خنده مىکردید، نفاق آشکار شود و امانت بر خیزد و رحمت چیده شود امین را متهم کنند و خیانت گر را امین شمارند و فتنهها چون شب تاریک شما را فرا گیرد.
10) لیأتینّ علی النّاس زمان لا یبالى المرء بما أخذ المال أمن حلال أم من حرام.
روزگارى بمردم رسد که مرد اهمیت ندهد که مال چگونه به دست آرد، از حلال یا از حرام.
11) لیأتینّ على النّاس زمان لا یبقى منهم أحد إلّا أکل الرّبا فإن لم یأکله أصابه من غباره
روزگارى بمردم رسد که یکى نماند مگر آنکه ربا خورد و اگر نخورد غبار آن بوى رسد.
12) لیأتینّ على النّاس زمان یکذّب فیه الصّادق و یصدّق فیه الکاذب و یخوّن فیه الأمین و یؤتمن الخئون و یشهد المرء و لم یستشهد و یحلف و إن لم یستحلف و یکون أسعد النّاس بالدّنیا لکع بن لکع لا یؤمن باللَّه و رسوله.
زمانى بر مردم رسد که راست گو را تکذیب کنند و دروغگو را تصدیق کنند و امین را خائن شمرند و خائن را مؤتمن پندارند و مرد بىآنکه شهادت از او خواهند شهادت دهد و بىآنکه قسم از او خواهند قسم خورد و خوشبختترین مردم فرو مایه پسر فرومایه باشد که بخدا و پیغمبرش ایمان ندارد.
13) یأتی على النّاس زمان الصّابر منهم على دینه کالقابض على الجمر.
روزگارى بر مردم بیاید که هر که خواهد دین خود نگهدارد چنان باشد که آتش بدست گرفته باشد.
14) یأتی على النّاس زمان المؤمن فیه أذلّ من شاته.
روزگارى بر مردم بیاید که مؤمن از بزش خوارتر باشد.
منبع: نهج الفصاحه
بخش ششم-عنایت پیامبر به امام حسین
پیامبر صلی الله علیه و آله شخصاً سرپرستی امام حسین را به عهده گرفت و به وی توجهی فراوان داشت و روحش را با روح خود و عواطفش را با عواطف خویش آمیخته ساخت. و بنابر آنچه مورخان می گویند، انگشت ابهام خودرا در دهان وی می گذاشت و آن حضرت، وی را پس از تولدش گرفت و زبانش را در دهان او گذاشت تا او را از تراوش نبوت، تغذیه دهد، در حالی که به او می فرمود: «هان ای حسین! هان ای حسین! خداوند نپذیرفت جز آنچه را خود خواهد - یعنی امامت را - که در تو و در فرزندانت باشد...» (1) .
و در این باره «سید طباطبائی» می گوید:
ذادوا عن الماء ظمآناً مراضعه
من جده المصطفی الساقی أصابعه
یعطیه ابهامه آناً و آونة
لسانه فاستوت منه طبائعه
غرس سقاه رسول اللَّه من یده
وطاب من بعد طیب الأصل فارعه
«او را تشنه از آب بازداشتند، آنکه جدش مصطفی از انگشتانش به او می نوشانید».
«گاهی (انگشت) ابهامش را به او می داد و گاهی زبانش را تا اینکه سرشتهایش از او پای گرفت».
«نهالی که پیامبر خدا از دست خود آن را آبیاری کرد و بعد از نیکی اصلش، شاخه ها نیز نیکو گردید».
پیامبر صلی الله علیه و آله در جان نوزادش، بزرگواریها و مکرمتهایش را فرو ریخت تامثالی از او و ادامه ای برای زندگیش باشد و در نشر اهداف و حمایت از اصولش نماینده او گردد.
تعویذ پیامبر برای حسنین
(تعویذ»: پناه دادن، در پناه آوردن، حفظ کردن کسی. و نیز به معنی دعاهایی که بر کاغذ می نویسند و به گردن یا بازو می بندند برای دفع چشم زخم و رفع بلا و آفت (فرهنگ عمید).) از عنایت پیامبر صلی الله علیه و آله نسبت به سبطینش و از علاقه شدید آن حضرت بر نگهداری آنها از هر بدی و هر شرّ، این بود که بسیار پیش می آمد که آنها را تعویذ می کرد.
«ابن عباس» روایت کرده: «پیامبر صلی الله علیه و آله حسن و حسین را تعویذ می کرد و می فرمود: أعوذ بکلمات اللَّه التامة من کل شیطان و هامة و من کل عین لامة. و می فرمود: ابراهیم این گونه دو فرزندش اسماعیل و اسحاق را تعویذ می کرد» (2) .
و «عبدالرحمان بن عوف» می گوید: پیامبر خدا صلی الله علیه و آله به من گفت: «ای عبدالرحمان! آیا نمی خواهی تو را تعویذی بیاموزم که ابراهیم دو پسرش اسماعیل و اسحاق را به آنها تعویذ می نمود و من دو پسرم حسن و حسین را... کفی باللَّه واعیاً لمن دعا و لا مرمی وراء امر اللَّه لمن رمی...» (3) .
«خداوند برای کسی که دعا کند، کافی نگهدارنده ای است و جای تیر انداختنی بعد از امر خدا برای هرکس که تیربیندازد، وجود ندارد».
این امر، بر عمق محبت و عطوفتی دلالت دارد که پیامبر صلی الله علیه و آله نسبت به آن دو داشته و اینکه آن حضرت بیم از آن داشت که چشم حسودان آنها را بزند، پس آن دو را با این دعا از چشم بد حفظ می کرد.
دوستان سعی کنند در همه اوقات - به خصوص در ماه رمضان - تلاوت قرآن را از یاد نبرند. قرآن نباید از زندگی‌تان حذف شود. تلاوت قرآن را حتماً داشته باشید؛ هر چه ممکن است. تلاوت قرآن هم، با تأمل و تدبر اثر می‌بخشد. تلاوت عجله‌یی که همین طور انسان بخواند و برود و معانی را هم نفهمد یا درست نفهمد، مطلوب از تلاوت قرآن نیست؛ نه این که بی فایده باشد - بالأخره انسان همین که توجه دارد این کلام خداست، نفس این یک تعلق و یک رشته ارتباطی است و خود همین هم مغتنم است و نباید کسی را از این طور قرآن خواندن منع کرد. لیکن تلاوت قرآنی که مطلوب و مرغوب مأمورٌبه است، نیست. تلاوت قرآنی مطلوب است که انسان با تدبر بخواند و کلمات الهی را بفهمد، که به نظر ما می‌شود فهمید. اگر انسان لغت عربی را بلد باشد و آن چه را هم که بلد نیست، به ترجمه مراجعه کند و در همان تدبر کند؛ دو بار، سه بار، پنج بار که بخواند، انسان فهم و انشراح ذهنی نسبت به مضمون آیه پیدا می‌کند که با بیان دیگری حاصل نمی‌شود؛ بیشتر با تدبر حاصل می‌شود؛ این را تجربه کنید. لذا انسان بار اول وقتی مثلاً ده آیه مرتبط به هم را می‌خواند، یک احساس و یک اشتباه دارد؛ بار دوم، پنجم، دهم که همین را با توجه می‌خواند، انتباه(توجه) دیگری دارد؛ یعنی انسان انشراح ذهن پیدا می‌کند. هر چه انسان بیشتر انس و غور پیدا کند، بیشتر می‌فهمد؛ و ما به این احتیاج داریم.
منبع:
بیانات مقام معظم رهبری در دیدار اعضای هیات دولت، 17/07/1384.
